اگر شما من را ببینید که با یک لباس زیبا جلویتان ایستادهام چقدر تحریک میشوید؟ اگر یکی یکی لباسهایم را در بیاورم چقدر؟ اگر لخت لخت شوم چقدر؟
آدمها هرچیزی که مینویسند، مثل این است که دکمهای از لباس خود را باز میکند. نوشتن آدم را لخت میکند. خلع لباس میکند. برای همین است که گاهی، از خواندن نوشتههایت احساس نزدیکی به تو میکند. فکر میکند توی عریان را که هرشب خوانده، حس کرده، لمس نموده، دوست دارد.
شاید همان آدم اگر مرا در یک جای دیگر ببیند، هرجا بجز وبلاگم، اصلاْ توجهش بهمن جلب نشود