وقتی خودمون رو محدود به یه چهارچوب میکنیم
وقتی برای نوشتن، برای خودمون یه قالب ثابت تعیین میکنیم
برای اینکه اون قالب رو به ابتذال نکشونیم
تنها یک راه داریم
کم بنویسیم
کم بنویسیم و بیشتر مطالعه و فکر کنیم
تا از مضمون کم نیاریم
نگیم الان فالوئرامون منتظر ما هستن تا یه نوت بزنیم
و بدتر اینکه، فالوئر ها با تشویق های به جا و بی جا، مارو جهت بدن به این سمت که همین رویه رو ادامه بدیم و بس.
اینجا ما رسما به یک فاحشه ی نوشتاری بدل میشیم. طوری که فقط به رضایت مشتری(فالوئر) فکر میکنیم.
و نه اینکه اصلا راه رو درست میریم یا نه؟
توانایی اینکار رو داریم یا نه؟
مع الاسف این رویه ادامه داره طوری که دیگه میشه رفت زیر خیلی نوشته ها نوشت:
فلانی قبول کن دیگه کم کم داری گند میزنی.